مرا دریاب

باید برای داشتنت، برای همین بودن های بی دغدغه ات، همین آغوش های عادی شده و همیشگی ات، باید برای تمام چیز هایی که حالا برایم عادی شده اند، شکرگذار باشم، زمین، موطن، مادر! امشب مرا محکم تر در آغوش بگیر! این روز و شب ها بیشتر از قبل به تو نیاز دارم! بیشتر تنهایی را توی ریه های کهنه ام حس میکنم! بیشتر از قبل به آسمان لعنتی خیره می شوم، تا ماه را که قرار کرده بودیم، نگاه کنم... این روز ها سخت تر آن چیزیست که فکرش را هم بتوانی بکنی! این روز ها حال دلم خوش نیست... جا مانده ام! جامانده ام از خودم... لعنتی مرا بغل کن! حال دلم خوب نیست...